جاودانگی

من رفتنیم ولی زمان می ماند

این ساعت گیج و بی زبان می ماند

از جانب من به خضر پیغام دهید

بیچاره کسی که جاودان می ماند

تکرار برای من ملال آور بود

سودای دوباره نو شدن در سر بود

در چشم من از تمام این نعمتها

بی قدر ترین «چشمه اسکندر» بود

از رنگ و ریای زندگی می ترسم

از سردی و بی بهانگی می ترسم

آنقدر از این زمانه دلگیر شدم

کز واژه «جاودانگی» می ترسم

لحظه

من واژه  "کاش" را نمیدانم چیست

هم لفظ "دریغ" آشنا با من نیست

من هستم و هر چه هست با من یار است

در لحظه من تمام هستی جاریست

                                                          ۲ آذر ۸۶

بادکنک من

در عالم کودکی بادکنکی داشتم . به چشم خودم و اطرافیانم خیلی زیبا بود . و برای همه سرگرم کننده . عادت کرده بودم هر روز آنرا بیاورم تا برایم بادش کنند . هر چه بزرگتر می شد مرا بیشتر به وجد می آورد و ساعات زیادی مرا به خودش سرگرم می کرد .

دیگر به آن خو کرده بودم و بدون آن جائی نمی رفتم . آنقدر بزرگ شده بود که وقتی با آن راه می رفتم جلوی پایم را نمی دیدم و او برایم از سنگهای خرد و بی اهمیتی که در راه بودند تعریف میکرد و از قصای روزگار هیچوقت پایم با آن سنگها آشنا نشد .

وقتی وارد جائی می شدم ، اول بادکنکم بود که وارد می شد و ورود مرا خبر می داد . بادکنک من هر روز از روز قبل بزرگتر و بزرگتر می شد و خودم هم دیگر یاد گرفته بودم هر روز نخ آنرا باز کنم و خفتش را سفت بچسبم و دو تا دم عمیق را در آن خالی کنم .

یادم می آید وقتی که یکی از دوستانم به شوخی یا از روی حسادت نوک خودکارش را آرام روی بادکنکم فشار داد ، هیچوقت او را نبخشیدم و با او قهر کردم . ولی اثر نوک خودکارش را هرگز نتوانستم پاک کنم .

هیچوقت از او نپرسیدم که چرا دامن بادکنکم را لکه دار کرده است ولی مدتها این لکه پاک نشدنی ذهنم را به خودش مشغول کرد . عجیب تر اینکه هر چه  بادکنکم را بیشتر باد می کردم ، آن نقطه لعنتی بزرگتر

می شد . 

بزرگتر و بزرگتر . اگرچه کم رنگ تر . در عالم کودکی ساعتها به آن لکه نگاه می کردم و شکلهای گوناگونی در آن می دیدم و با تصویر سازی اندوهناک خود ، سرگرم می شدم و غصه می خوردم .

هر چه آن لکه بزرگتر می شد ، به شکلهای مختلف بیشتری شبیه می شد . آدمکی که شرورانه به من می خندید ، دلقکی که برایم زبان در می آورد . و همین خیال پردازی ها بیشتر و بیشتر آزارم می داد .

حتی گاهی آن لکه به خوابم می آمد و آنرا می آشفت . و هر روز این  تصوریر مرموز بزرگتر می شد تا اینکه یک روز وقتی نفس گرمم را در آن دمیدم ، بادکنکم ترکید .

از صدای ترکیدن آن جا خوردم و ترسیدم . چند لحظه احساس بی پناهی کردم . دیگر صورتم پشت چیزی پنهان نمی شد و همه مرا می دیدند . خجالت کشیدم . فورا خودم را در آئینه ای دیدم . نه . زیاد هم بد نبودم و لازم نبود خودم را پشت آن دلقک مسخره پنهان کنم .

یاد آن تصویر افتادم . فورا تکه های بادکنکم را جستجو کردم . ولی از آن تصویر هولناک خبری نبود . فقط یک نقطه بود از اثر نوک خودکار . که حتی از اولش هم کوچکتر شده بود .

خرداد 83

قصه من

یکی بود یکی نبود . غیر از یه پادشاه و دوروبریاش هیچکس نبود .

یه روز آفتابی ... _ نه اون موقع آفتاب هم نبود _      یه روز مثل همه روزای دیگه

اون پادشاه نشسته بود و دوروبریاش هی جلوش خم و راست می شدن .

یهو پادشاهه از این همه یکنواختی خسته شد . انگار خوشی زده بود زیر دلش . یه هوس کرده بود .

 یه هوس عجیب و غریب . داشت فکر می کرد کاش یه دشمن داشت . کاش یکی بود که تو روش وایسه . کاش از یکی یه " نه " می شنید . کاش یکی بود که می فهمیدش . کاش یکی بود که ازش نمی ترسید .

دلش گرفت و بغض کرد . از دوروبریاش دور شد و یه گوشه تنهای تنها ایستاد .

چشماشو بست و به آرزوش فکر کرد . اشک دور چشمش حلقه بست . بعد زیر لب زمزمه کرد :

" چنین باد "     و من از چشمش چکیدم .

...

"  باشد که هر روز قاره ای جدید کشف کنید  "

روزی یه دوست این جمله رو اول کتابی که بهم هدیه داد نوشت .

آره . در پروازیم بر فراز سرزمین ناشناخته وجودمون . و اگه گوشه چشمی به پائین بیندازیم ، هر روز هم قاره ای جدید زیر پا خواهیم دید .

به شرطی که لحظه های سفرمون رو با خواب تلف نکنیم .

و صحبت با همسفری که دور از پنجره س ما رو از مسیر غافل نکنه .

                                                                                                   مهرماه 83

کویر

نه برکه بی ظرفیت     که به جوی حقیری می گندد

و نه دریای مغرور     که خود را از پرآبترین رودها بی نیاز می بیند

من آن کویرم

                که قطره قطره ترا به کام می کشم

                                            و باز تشنه ام

                                                                                          اردیبهشت 83

تو فقط موزون باش

همه آدمها شاعرند

شعر بعصی ها آنقدر عمیق است که در چارچوب خشک کلمات نمی گنجد و از لطافت نگاهشان جاری  می شود . و دل بعضی ها آنقدر صاف است که گوشهایشان هر آوائی را شعر می شنود . هر آدمی یک مصرع است از قصیده زندگی . بعضی آدمها با یکدیگر قافیه دارند و ردیف .

تو فقط موزون باش      قافیه می آید

مثنوی نیست       قصیده است      غزلواره دنیای بزرگ

اگر از قافیه دلتنگ شدی

      مصرع فردی از این شعر بلند

                                   جای دیرینه توست

جای تو محفوظ است .

                                   تو فقط موزون باش

                                                                                                                             دیماه 82