دوست داشتن

گاهی وقتا نتیجه دوست داشتن یه گل ،اینه که اونو بچینیم و توی یه گلدون تنگ و بی روح ، خشکیدن تلخشو به تماشا بشینیم.

و گاهی وقتا نتیجه یه جور دیگه دوست داشتن همون گل، اینه که در گلستان به حال خودش رهاش کنیم و بگذریم و بریم.

گل شکفته خداحافظ

            اگرچه لحظه دیدارت

                        شروع وسوسه ای در من

                                    به نام دیدن و چیدن بود

یه دنیا وسوسه، یه دنیا صبوری، یه دنیا حسرت.

شاید خود اون گل هم این گذشت رو بی توجهی و بی مهری به حساب بیاره. شاید هم فقط گلای چیده شده بدونن اینجور دوست داشتن یعنی چی.

و سخت تر از این گذشت اینه که ببینی همون گل رو یه رهگذر دیگه برای گلدون خودش می چینه.

و در خودت بشکنی و با اشک بدرقه ش کنی.........

عشق بدون دلبستگی......در برزخ کشش و کوشش......مثل ماه

                                    *  *  *  *  *

مثل ماه که سالها و قرنها و هزاره ها ،عاشقانه دور زمین چرخیده و می چرخه

و کشش پر محبت اون هر روز دل دریا ها رو به تلاطم آورده و در جذر و مد جذبه های مهرش درگیر کرده.

از بدر تا هلال و تا ماه نو...دم به دم دورش گشته و در همه حال با او بوده.

وهر شب شاهد بوده که هزاران شهابسنگ تازه به دوران رسیده شتابان، جلوه عشق زودگذرشون رو به رخش کشیدن. و ادعاها کردن از عاشقی و سوختن در جو عشق زمین.

گاه زمین هم از سرنوشت این عاشقای آتشین پیش خدا و پیش ماه گله کرده.

ولی ماه از همون بالا داغ شهابهای بزرگ تر و قدیمی تری رو که به وصال زمین نائل اومدن، بر سطح ناهموار و پر شکنج زمین می بینه و پیش خودش میگه کاش آینه ای داشتم و جلوی روی زمین خوش باور می گرفتم تا خودش هم میتونست این داغها رو تماشا کنه.

ولی باز در همه حال سنگ صبور گله های زمین فراموشکار بوده و روز ها که زمین به اون پشت کرده، گریسته و شکسته، ولی باز در حد وسع خودش به دلشکستگی های نیمه تاریک زمین نور امید پاشیده.

و خوب میدونه که یه شهابسنگ بزرگ، خیلی بزرگ تر از ماه  ، زوزه کشان از اعماق کهکشان در راهه، و خیلی زود زمین رو عاشقانه لمس می کنه و با اون یکی میشه.

و شاید ماه صبور دیگه اون روز مداری و محوری برای چرخیدن نداشته باشه.

                                                       28 تیر ماه 1383 -  تهران

دفتر شعر من انگار ترا می خواهد

چشمه طبع من این بار ترا می خواهد

ذهن من پاک شد از نقش بد و نیک اینک

عشق من! خالی پندار ترا می خواهد

واژه ها قاب گرفتند ترا در شعرم

بسکه عریانی دیوار ترا می خواهد

امتداد

زمانه حادثه ها را ز یاد خواهد برد

کتاب شعر مرا نیز باد خواهد برد

ولی کسی که مرا با شما موازی کرد

مرا همیشه در این امتداد خواهد برد

                                                 تابستان ۸۴

تجربه

استفاده از تجربه دیگران به این معنی نیست که کار هائی رو که باعث زمین خوردن اونا شده انجام ندیم. بلکه به این معنیه که یاد بگیریم اونا بعد از زمین خوردن چه جوری دوباره بلند شدن و روی پا ایستادن.

اگه همه کارهائی رو که روزی باعث زمین خوردن یه نفر شده کنار بذاریم دیگه کاری برای انجام دادن نمیمونه. زمین خوردن اقتضای رفتنه و بلند شدن و ادامه دادن وظیفه رهرو.

اگه میخوای دوچرخه سواری یاد بگیری اول باید زمین خوردن و بلند شدن رو خوب خوب یاد گرفته باشی.

محبوبه شب

این ترانه رو که شاید چیز جدیدی نباشه و اغلب اونو شنیدین تقدیم میکنم به محمد رضای عزیز که لطف زیادی به من و این ترانه داره.

برای اطلاع از تاریخچه سرودن این ترانه رجوعتون میدم به وبلاگ خوندنی محمدرضای عزیز به این آدرس:

www.ghomayshimusic.persianblog.com

وقتی شب پاشو تو باغا میذاره         نفس گلا میگیره

وقتی تاریکی از آسمون میباره          دل غنچه ها میمیره

وقتی ظلمت نفس گلا رو بسته          گل محبوبه شب بیدار نشسته

دل به تاریکی و ظلم شب نمیده         اونکه عطرش تا ته باغا رسیده

اگه محبوبه رو تو گلدون بذارن

همه اطرافشو خار و خس بکارن

اگه دیوار بکشن دور وجودش

اگه تهمت بزنن به تار و پودش

عطر محبوبه شب          پشت هر دیوار سنگی راه داره

گل محبوبه شب            توی قلب غنچه ها پناه داره

شبا که گلا تو تاریکی نشستن

همه از وحشت شب چشما رو بستن

تنشون میلرزه از ترس سیاهی

گل محبوبه تو واسه شون پناهی

عطر محبوبه شب          پشت هر دیوار سنگی راه داره

گل محبوبه شب            توی قلب غنچه ها پناه داره

تاریخ سرایش: دوم امردادماه ۱۳۷۸

چرا خاکستر؟؟؟

آبی بودم آبی دریائی

      گسترده و مواج و تماشائی

خاکستری ام کرد غم دوران

     با رنگ غبار درد و تنهائی

خاکستری از غبار میگردد

     حتی دل آسمان مینائی

ذهنم روزی عمیق و آبی بود

     دریا دریا شکوه و زیبائی

اکنون منم و دو مشت خاکستر

     از یک دل بی نصیب سودائی

خاکستری مرا تو آبی کن

     مائیم و رضا به هر چه فرمائی