کویر

نه برکه بی ظرفیت     که به جوی حقیری می گندد

و نه دریای مغرور     که خود را از پرآبترین رودها بی نیاز می بیند

من آن کویرم

                که قطره قطره ترا به کام می کشم

                                            و باز تشنه ام

                                                                                          اردیبهشت 83

تو فقط موزون باش

همه آدمها شاعرند

شعر بعصی ها آنقدر عمیق است که در چارچوب خشک کلمات نمی گنجد و از لطافت نگاهشان جاری  می شود . و دل بعضی ها آنقدر صاف است که گوشهایشان هر آوائی را شعر می شنود . هر آدمی یک مصرع است از قصیده زندگی . بعضی آدمها با یکدیگر قافیه دارند و ردیف .

تو فقط موزون باش      قافیه می آید

مثنوی نیست       قصیده است      غزلواره دنیای بزرگ

اگر از قافیه دلتنگ شدی

      مصرع فردی از این شعر بلند

                                   جای دیرینه توست

جای تو محفوظ است .

                                   تو فقط موزون باش

                                                                                                                             دیماه 82